abiecte

Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes abiecte gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes abiecte, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man abiecte in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort abiecte wissen müssen. Die Definition des Wortes abiecte wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition vonabiecte und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.

abiecte (Latein)

Positiv Komparativ Superlativ
abiectē abiectius abiectissimē

Worttrennung:

ab·iec·te, Komparativ: ab·iec·ti·us, Superlativ: ab·iec·tis·si·me

Bedeutungen:

kleinmütig, entmutigt, mutlos
niedrig, gemein, verächtlich
nachlässig

Herkunft:

Ableitung zu dem Adjektiv abiectus → la mit dem Suffix -e → la[1]

Sinnverwandte Wörter:

ignave, timide, submisse
humiliter, turpiter
neglegenter

Beispiele:

„cum autem id facere non possem, quievi, nec abiecte nec sine aliqua dignitate casum ilium temporum et dolorem tuli.“ (Cic. Phil. 3,28)[2]
„sed hoc idem in dolore maxume est providendum, ne quid abiecte, ne quid timide, ne quid ignave, ne quid serviliter muliebriterve faciamus, in primisque refutetur ac reiciatur Philocteteus ille clamor.“ (Cic. Tusc. 3,55)[3]
„nam quo sordidius et abiectius nati sunt quoque notabilior paupertas et angustiae rerum nascentes eos circumsteterunt, eo clariora et ad demonstrandam oratoriae eloquentiae utilitatem inlustriora exempla sunt, quod sine commendatione natalium, sine substantia facultatum, neuter moribus egregius, alter habitu quoque corporis contemptus, per multos iam annos potentissimi sunt civitatis ac, donec libuit, principes fori, nunc principes in Caesaris amicitia agunt feruntque cuncta atque ab ipso principe cum quadam reverentia diliguntur, quia Vespasianus, venerabilis senex et patientissimus veri, bene intellegit ceteros quidem amicos suos iis niti, quae ab ipso acceperint quaeque ipsi accumulare et in alios congerere promptum sit, Marceilum autem et Crispum attulisse ad amicitiam suam quod non a principe acceperint nec accipi possit.“ (Tac. dial. 8,3)[4]
„Quibus verbis ignaviter et abiecte Vergilius usus esse dicatur; et quid his, qui improbe id dicunt, respondeatur.“ (Gell. 2,6,1)[5]

Übersetzungen

Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abiecte“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 17.
P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiecte“ Seite 7.
Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „abiecte“ Spalte 91–92.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiecte“ Seite 7.
  2. Marcus Tullius Cicero: In M. Antonium orationes Philippicae XIV. In: Paolo Fedeli (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 2. Auflage. Fasc. 28, B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1986, ISSN 0233-1160 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1982), Seite 65.
  3. Marcus Tullius Cicero: Tusculanae disputationes. In: Max Pohlenz (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 44, De Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71220-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1918), Seite 309.
  4. Publius Cornelius Tacitus: Dialogus de oratoribus. In: Heinz Heubner (Herausgeber): Libri qui supersunt. stereotype 1. Auflage. Tomus II, Fasc. 4, B. G. Teubner, Stuttgart 1983, ISBN 3-519-01840-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 7–8.
  5. Aulus Gellius: Noctes Atticae. recensuit Carolus Hosius. stereotype Auflage der 1. Auflage. Volumen I: Libri I–X, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1981 (Erstauflage 1903), ISBN 3-519-01384-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 96.