örvænta (weak verb, third-person singular past indicative örvænti, supine örvænt)
infinitive nafnháttur | að örvænta | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
supine sagnbót | örvænt | |||||
present participle |
örvæntandi | |||||
indicative |
subjunctive | |||||
present |
past |
present |
past | |||
singular | ég | örvænti | örvænti | örvænti | örvænti | |
þú | örvæntir | örvæntir | örvæntir | örvæntir | ||
hann, hún, það | örvæntir | örvænti | örvænti | örvænti | ||
plural | við | örvæntum | örvæntum | örvæntum | örvæntum | |
þið | örvæntið | örvæntuð | örvæntið | örvæntuð | ||
þeir, þær, þau | örvænta | örvæntu | örvænti | örvæntu | ||
imperative boðháttur | ||||||
singular | þú | örvænt (þú), örvæntu | ||||
plural | þið | örvæntið (þið), örvæntiði1 |