εὐ- (eu-) + πείθω (peíthō) + -ης (-ēs)
Εὐπείθης • (Eupeíthēs) m (genitive Εὐπείθεος); third declension
Case / # | Singular | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ Εὐπείθης ho Eupeíthēs | ||||||||||||
Genitive | τοῦ Εὐπείθους toû Eupeíthous | ||||||||||||
Dative | τῷ Εὐπείθει tôi Eupeíthei | ||||||||||||
Accusative | τὸν Εὐπείθη tòn Eupeíthē | ||||||||||||
Vocative | Εὔπειθες Eúpeithes | ||||||||||||
Notes: |
|
Case / # | Singular | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | Εὐπείθης Eupeíthēs | ||||||||||||
Genitive | Εὐπείθεος / Εὐπείθευς Eupeítheos / Eupeítheus | ||||||||||||
Dative | Εὐπείθει / Εὐπείθεῐ̈ Eupeíthei / Eupeítheï | ||||||||||||
Accusative | Εὐπείθεᾰ Eupeíthea | ||||||||||||
Vocative | Εὔπειθες Eúpeithes | ||||||||||||
Notes: |
|