From θεός (theós, “god”) + πέμπω (pémpō, “to send”) + -ος (-os); literally "godsent".
Θεόπομπος • (Theópompos) m (genitive Θεοπόμπου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ Θεόπομπος ho Theópompos |
τὼ Θεοπόμπω tṑ Theopómpō |
οἱ Θεόπομποι hoi Theópompoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ Θεοπόμπου toû Theopómpou |
τοῖν Θεοπόμποιν toîn Theopómpoin |
τῶν Θεοπόμπων tôn Theopómpōn | ||||||||||
Dative | τῷ Θεοπόμπῳ tôi Theopómpōi |
τοῖν Θεοπόμποιν toîn Theopómpoin |
τοῖς Θεοπόμποις toîs Theopómpois | ||||||||||
Accusative | τὸν Θεόπομπον tòn Theópompon |
τὼ Θεοπόμπω tṑ Theopómpō |
τοὺς Θεοπόμπους toùs Theopómpous | ||||||||||
Vocative | Θεόπομπε Theópompe |
Θεοπόμπω Theopómpō |
Θεόπομποι Theópompoi | ||||||||||
Notes: |
|