αντρειωμένος • (antreioménos) m (feminine αντρειωμένη, neuter αντρειωμένο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | αντρειωμένος (antreioménos) | αντρειωμένη (antreioméni) | αντρειωμένο (antreioméno) | αντρειωμένοι (antreioménoi) | αντρειωμένες (antreioménes) | αντρειωμένα (antreioména) | |
| genitive | αντρειωμένου (antreioménou) | αντρειωμένης (antreioménis) | αντρειωμένου (antreioménou) | αντρειωμένων (antreioménon) | αντρειωμένων (antreioménon) | αντρειωμένων (antreioménon) | |
| accusative | αντρειωμένο (antreioméno) | αντρειωμένη (antreioméni) | αντρειωμένο (antreioméno) | αντρειωμένους (antreioménous) | αντρειωμένες (antreioménes) | αντρειωμένα (antreioména) | |
| vocative | αντρειωμένε (antreioméne) | αντρειωμένη (antreioméni) | αντρειωμένο (antreioméno) | αντρειωμένοι (antreioménoi) | αντρειωμένες (antreioménes) | αντρειωμένα (antreioména) | |