αξιο- (axio-, “worthy, deserving”) + θρηνώ (thrinó, “to mourn, to lament”) + -τος (-tos). First attested 1852.
αξιοθρήνητος • (axiothrínitos) m (feminine αξιοθρήνητη, neuter αξιοθρήνητο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | αξιοθρήνητος (axiothrínitos) | αξιοθρήνητη (axiothríniti) | αξιοθρήνητο (axiothrínito) | αξιοθρήνητοι (axiothrínitoi) | αξιοθρήνητες (axiothrínites) | αξιοθρήνητα (axiothrínita) | |
| genitive | αξιοθρήνητου (axiothrínitou) | αξιοθρήνητης (axiothrínitis) | αξιοθρήνητου (axiothrínitou) | αξιοθρήνητων (axiothríniton) | αξιοθρήνητων (axiothríniton) | αξιοθρήνητων (axiothríniton) | |
| accusative | αξιοθρήνητο (axiothrínito) | αξιοθρήνητη (axiothríniti) | αξιοθρήνητο (axiothrínito) | αξιοθρήνητους (axiothrínitous) | αξιοθρήνητες (axiothrínites) | αξιοθρήνητα (axiothrínita) | |
| vocative | αξιοθρήνητε (axiothrínite) | αξιοθρήνητη (axiothríniti) | αξιοθρήνητο (axiothrínito) | αξιοθρήνητοι (axiothrínitoi) | αξιοθρήνητες (axiothrínites) | αξιοθρήνητα (axiothrínita) | |