From αἰών (aiṓn, “age, eon”) + -ιος (-ios, adjective suffix).
αἰώνῐος • (aiṓnios) m (feminine αἰωνίᾱ, neuter αἰώνῐον); first/second declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | αἰώνιος aiṓnios |
αἰωνίᾱ aiōníā |
αἰώνιον aiṓnion |
αἰωνίω aiōníō |
αἰωνίᾱ aiōníā |
αἰωνίω aiōníō |
αἰώνιοι aiṓnioi |
αἰώνιαι aiṓniai |
αἰώνιᾰ aiṓnia | |||||
Genitive | αἰωνίου aiōníou |
αἰωνίᾱς aiōníās |
αἰωνίου aiōníou |
αἰωνίοιν aiōníoin |
αἰωνίαιν aiōníain |
αἰωνίοιν aiōníoin |
αἰωνίων aiōníōn |
αἰωνίων aiōníōn |
αἰωνίων aiōníōn | |||||
Dative | αἰωνίῳ aiōníōi |
αἰωνίᾳ aiōníāi |
αἰωνίῳ aiōníōi |
αἰωνίοιν aiōníoin |
αἰωνίαιν aiōníain |
αἰωνίοιν aiōníoin |
αἰωνίοις aiōníois |
αἰωνίαις aiōníais |
αἰωνίοις aiōníois | |||||
Accusative | αἰώνιον aiṓnion |
αἰωνίᾱν aiōníān |
αἰώνιον aiṓnion |
αἰωνίω aiōníō |
αἰωνίᾱ aiōníā |
αἰωνίω aiōníō |
αἰωνίους aiōníous |
αἰωνίᾱς aiōníās |
αἰώνιᾰ aiṓnia | |||||
Vocative | αἰώνιε aiṓnie |
αἰωνίᾱ aiōníā |
αἰώνιον aiṓnion |
αἰωνίω aiōníō |
αἰωνίᾱ aiōníā |
αἰωνίω aiōníō |
αἰώνιοι aiṓnioi |
αἰώνιαι aiṓniai |
αἰώνιᾰ aiṓnia | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
αἰωνίως aiōníōs |
αἰωνιότερος aiōnióteros |
αἰωνιότᾰτος aiōniótatos | ||||||||||||
Notes: |
|
“αἰώνιος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press