διανοούμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.no.ǔː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.noˈu.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/

Participle

δῐᾰνοούμενος • (dianooúmenos) m (feminine δῐᾰνοουμένη, neuter δῐᾰνοούμενον); first/second declension

present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai)

Declension

First and second declension of δῐᾰνοούμενος; δῐᾰνοουμένη; δῐᾰνοούμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δῐᾰνοούμενος dianooúmenos	δῐᾰνοουμένη dianoouménē	δῐᾰνοούμενον dianooúmenon	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοούμενοι dianooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dianooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena
Genitive	δῐᾰνοουμένου dianoouménou	δῐᾰνοουμένης dianoouménēs	δῐᾰνοουμένου dianoouménou	δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dianoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin	δῐᾰνοουμένων dianoouménōn	δῐᾰνοουμένων dianoouménōn	δῐᾰνοουμένων dianoouménōn
Dative	δῐᾰνοουμένῳ dianoouménōi	δῐᾰνοουμένῃ dianoouménēi	δῐᾰνοουμένῳ dianoouménōi	δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dianoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin	δῐᾰνοουμένοις dianoouménois	δῐᾰνοουμέναις dianoouménais	δῐᾰνοουμένοις dianoouménois
Accusative	δῐᾰνοούμενον dianooúmenon	δῐᾰνοουμένην dianoouménēn	δῐᾰνοούμενον dianooúmenon	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοουμένους dianoouménous	δῐᾰνοουμένᾱς dianoouménās	δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena
Vocative	δῐᾰνοούμενε dianooúmene	δῐᾰνοουμένη dianoouménē	δῐᾰνοούμενον dianooúmenon	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā	δῐᾰνοουμένω dianoouménō	δῐᾰνοούμενοι dianooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dianooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δῐᾰνοουμένως dianoouménōs			δῐᾰνοουμενώτερος dianooumenṓteros			δῐᾰνοουμενώτᾰτος dianooumenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek διανοούμενος (dianooúmenos), present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai). A calque of French intellectuel.^[1]

Pronunciation

IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
Hyphenation: δι‧α‧νο‧ού‧με‧νος

Noun

διανοούμενος • (dianooúmenos) m (plural διανοούμενοι, feminine διανοούμενη)

intellectual (an intelligent, learned person, especially one who discourses about learned matters)

Declension

Declension of **διανοούμενος**
	singular	plural
nominative	διανοούμενος (dianooúmenos)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)
genitive	διανοούμενου (dianooúmenou)	διανοούμενων (dianooúmenon)
accusative	διανοούμενο (dianooúmeno)	διανοούμενους (dianooúmenous)
vocative	διανοούμενε (dianooúmene)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)

References

^ διανοούμενος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής , Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1] διανοούμενος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής , Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1]

διανοούμενος

Ancient Greek

Pronunciation

Participle

Declension

Greek

Etymology

Pronunciation

Noun

Declension

References

Wikious

Boobota

Sagapedia