δῐᾰνοούμενος • (dianooúmenos) m (feminine δῐᾰνοουμένη, neuter δῐᾰνοούμενον); first/second declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | δῐᾰνοούμενος dianooúmenos |
δῐᾰνοουμένη dianoouménē |
δῐᾰνοούμενον dianooúmenon |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοούμενοι dianooúmenoi |
δῐᾰνοούμεναι dianooúmenai |
δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena | |||||
Genitive | δῐᾰνοουμένου dianoouménou |
δῐᾰνοουμένης dianoouménēs |
δῐᾰνοουμένου dianoouménou |
δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin |
δῐᾰνοουμέναιν dianoouménain |
δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin |
δῐᾰνοουμένων dianoouménōn |
δῐᾰνοουμένων dianoouménōn |
δῐᾰνοουμένων dianoouménōn | |||||
Dative | δῐᾰνοουμένῳ dianoouménōi |
δῐᾰνοουμένῃ dianoouménēi |
δῐᾰνοουμένῳ dianoouménōi |
δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin |
δῐᾰνοουμέναιν dianoouménain |
δῐᾰνοουμένοιν dianoouménoin |
δῐᾰνοουμένοις dianoouménois |
δῐᾰνοουμέναις dianoouménais |
δῐᾰνοουμένοις dianoouménois | |||||
Accusative | δῐᾰνοούμενον dianooúmenon |
δῐᾰνοουμένην dianoouménēn |
δῐᾰνοούμενον dianooúmenon |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοουμένους dianoouménous |
δῐᾰνοουμένᾱς dianoouménās |
δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena | |||||
Vocative | δῐᾰνοούμενε dianooúmene |
δῐᾰνοουμένη dianoouménē |
δῐᾰνοούμενον dianooúmenon |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοουμένᾱ dianoouménā |
δῐᾰνοουμένω dianoouménō |
δῐᾰνοούμενοι dianooúmenoi |
δῐᾰνοούμεναι dianooúmenai |
δῐᾰνοούμενᾰ dianooúmena | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
δῐᾰνοουμένως dianoouménōs |
δῐᾰνοουμενώτερος dianooumenṓteros |
δῐᾰνοουμενώτᾰτος dianooumenṓtatos | ||||||||||||
Notes: |
|