δυνάμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dy.ná.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyˈna.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyˈna.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyˈna.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈna.me.nos/

Participle

δῠνάμενος • (dunámenos) m (feminine δῠνᾰμένη, neuter δῠνάμενον); first/second declension

present mediopassive participle of δύναμαι (dúnamai)
aorist middle participle of δύνω (dúnō)

Declension

First and second declension of δῠνᾰ́μενος; δῠνᾰμένη; δῠνᾰ́μενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δῠνᾰ́μενος dunámenos	δῠνᾰμένη dunaménē	δῠνᾰ́μενον dunámenon	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰ́μενοι dunámenoi	δῠνᾰ́μεναι dunámenai	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Genitive	δῠνᾰμένου dunaménou	δῠνᾰμένης dunaménēs	δῠνᾰμένου dunaménou	δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμέναιν dunaménain	δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμένων dunaménōn	δῠνᾰμένων dunaménōn	δῠνᾰμένων dunaménōn
Dative	δῠνᾰμένῳ dunaménōi	δῠνᾰμένῃ dunaménēi	δῠνᾰμένῳ dunaménōi	δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμέναιν dunaménain	δῠνᾰμένοιν dunaménoin	δῠνᾰμένοις dunaménois	δῠνᾰμέναις dunaménais	δῠνᾰμένοις dunaménois
Accusative	δῠνᾰ́μενον dunámenon	δῠνᾰμένην dunaménēn	δῠνᾰ́μενον dunámenon	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένους dunaménous	δῠνᾰμένᾱς dunaménās	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Vocative	δῠνᾰ́μενε dunámene	δῠνᾰμένη dunaménē	δῠνᾰ́μενον dunámenon	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰμένᾱ dunaménā	δῠνᾰμένω dunaménō	δῠνᾰ́μενοι dunámenoi	δῠνᾰ́μεναι dunámenai	δῠνᾰ́μενᾰ dunámena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δῠνᾰμένως dunaménōs			δῠνᾰμενώτερος dunamenṓteros			δῠνᾰμενώτᾰτος dunamenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

δυνάμενος

Ancient Greek

Pronunciation

Participle

Declension

Wikious

Boobota

Sagapedia