ενοχλητικός

ενοχλώ (enochló, “to annoy”) +‎ -τικός (-tikós, “adjective ending”). First attested 1889.

• IPA^(key): /enoxlitiˈkos/
• Hyphenation: ε‧νο‧χλη‧τι‧κός

ενοχλητικός • (enochlitikós) m (feminine ενοχλητική, neuter ενοχλητικό)

1. annoying, bothersome, irritating, pesky

   Αυτή είναι πολύ ενοχλητική γυναίκα.

   Aftí eínai polý enochlitikí gynaíka.

   She's a very annoying woman.

   Βγες έξω και διώξε αυτά τα ενοχλητικά παιδιά.

   Vges éxo kai dióxe aftá ta enochlitiká paidiá.

   Go out and get rid of those annoying kids.

   Τον πείραξαν οι προσωπικές και ενοχλητικές ερωτήσεις του δημοσιογράφου.

   Ton peíraxan oi prosopikés kai enochlitikés erotíseis tou dimosiográfou.

   The reporter's personal and bothersome questions annoyed him.

• (annoying): οχληρός (ochlirós), δυσάρεστος (dysárestos), εκνευριστικός (eknevristikós)

• ενοχλητικά (enochlitiká, “annoyingly”) (adverb)
• ενοχλητικότητα f (enochlitikótita, “annoyingness”)

• ενόχληση f (enóchlisi, “annoyance, nuisance”)
• ενόχλημα n (enóchlima, “discomfort”)