Learned borrowing from Ancient Greek ἐπιτάφιος (epitáphios).[1]
επιτάφιος • (epitáfios) m (feminine επιτάφια, neuter επιτάφιο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | επιτάφιος (epitáfios) | επιτάφια (epitáfia) | επιτάφιο (epitáfio) | επιτάφιοι (epitáfioi) | επιτάφιες (epitáfies) | επιτάφια (epitáfia) | |
genitive | επιτάφιου (epitáfiou) | επιτάφιας (epitáfias) | επιτάφιου (epitáfiou) | επιτάφιων (epitáfion) | επιτάφιων (epitáfion) | επιτάφιων (epitáfion) | |
accusative | επιτάφιο (epitáfio) | επιτάφια (epitáfia) | επιτάφιο (epitáfio) | επιτάφιους (epitáfious) | επιτάφιες (epitáfies) | επιτάφια (epitáfia) | |
vocative | επιτάφιε (epitáfie) | επιτάφια (epitáfia) | επιτάφιο (epitáfio) | επιτάφιοι (epitáfioi) | επιτάφιες (epitáfies) | επιτάφια (epitáfia) |