θεοσεβής (theosebḗs) + -εια (-eia)
θεοσέβειᾰ • (theosébeia) f (genitive θεοσεβείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ θεοσέβειᾰ hē theosébeia |
τὼ θεοσεβείᾱ tṑ theosebeíā |
αἱ θεοσέβειαι hai theosébeiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς θεοσεβείᾱς tês theosebeíās |
τοῖν θεοσεβείαιν toîn theosebeíain |
τῶν θεοσεβειῶν tôn theosebeiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ θεοσεβείᾳ têi theosebeíāi |
τοῖν θεοσεβείαιν toîn theosebeíain |
ταῖς θεοσεβείαις taîs theosebeíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν θεοσέβειᾰν tḕn theosébeian |
τὼ θεοσεβείᾱ tṑ theosebeíā |
τᾱ̀ς θεοσεβείᾱς tā̀s theosebeíās | ||||||||||
| Vocative | θεοσέβειᾰ theosébeia |
θεοσεβείᾱ theosebeíā |
θεοσέβειαι theosébeiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||