Learnedly from ιδέα (idéa) + -τός (-tós), erroneously formed by analogy with θεατός (theatós). Calque of French idéal.[1]
ιδεατός • (ideatós) m (feminine ιδεατή, neuter ιδεατό)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ιδεατός (ideatós) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατοί (ideatoí) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) | |
genitive | ιδεατού (ideatoú) | ιδεατής (ideatís) | ιδεατού (ideatoú) | ιδεατών (ideatón) | ιδεατών (ideatón) | ιδεατών (ideatón) | |
accusative | ιδεατό (ideató) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατούς (ideatoús) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) | |
vocative | ιδεατέ (ideaté) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατοί (ideatoí) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) |