From the passive participle of Ancient Greek καίω (kaíō, “to burn”).
καημένος • (kaïménos) m (feminine καημένη, neuter καημένο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | καημένος (kaïménos) | καημένη (kaïméni) | καημένο (kaïméno) | καημένοι (kaïménoi) | καημένες (kaïménes) | καημένα (kaïména) | |
genitive | καημένου (kaïménou) | καημένης (kaïménis) | καημένου (kaïménou) | καημένων (kaïménon) | καημένων (kaïménon) | καημένων (kaïménon) | |
accusative | καημένο (kaïméno) | καημένη (kaïméni) | καημένο (kaïméno) | καημένους (kaïménous) | καημένες (kaïménes) | καημένα (kaïména) | |
vocative | καημένε (kaïméne) | καημένη (kaïméni) | καημένο (kaïméno) | καημένοι (kaïménoi) | καημένες (kaïménes) | καημένα (kaïména) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο καημένος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο καημένος, etc.)