From Latin calculātor. Documented from the 2nd c. AD to the 4th.
καλκουλάτωρ • (kalkoulátōr) m (genitive καλκουλάτορος); third declension (rare)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ καλκουλάτωρ ho kalkoulátōr |
τὼ καλκουλάτορε tṑ kalkoulátore |
οἱ καλκουλάτορες hoi kalkoulátores | ||||||||||
Genitive | τοῦ καλκουλάτορος toû kalkoulátoros |
τοῖν καλκουλατόροιν toîn kalkoulatóroin |
τῶν καλκουλατόρων tôn kalkoulatórōn | ||||||||||
Dative | τῷ καλκουλάτορῐ tôi kalkoulátorĭ |
τοῖν καλκουλατόροιν toîn kalkoulatóroin |
τοῖς καλκουλάτορσῐ / καλκουλάτορσῐν toîs kalkoulátorsĭ(n) | ||||||||||
Accusative | τὸν καλκουλάτορᾰ tòn kalkoulátoră |
τὼ καλκουλάτορε tṑ kalkoulátore |
τοὺς καλκουλάτορᾰς toùs kalkoulátorăs | ||||||||||
Vocative | καλκουλάτορ kalkoulátor |
καλκουλάτορε kalkoulátore |
καλκουλάτορες kalkoulátores | ||||||||||
Notes: |
|