νοούμενον • (nooúmenon)
νοούμενον • (nooúmenon) n (genitive νοουμένου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ νοούμενον tò nooúmenon |
τὼ νοουμένω tṑ noouménō |
τᾰ̀ νοούμενᾰ tà nooúmena | ||||||||||
| Genitive | τοῦ νοουμένου toû noouménou |
τοῖν νοουμένοιν toîn noouménoin |
τῶν νοουμένων tôn noouménōn | ||||||||||
| Dative | τῷ νοουμένῳ tôi noouménōi |
τοῖν νοουμένοιν toîn noouménoin |
τοῖς νοουμένοις toîs noouménois | ||||||||||
| Accusative | τὸ νοούμενον tò nooúmenon |
τὼ νοουμένω tṑ noouménō |
τᾰ̀ νοούμενᾰ tà nooúmena | ||||||||||
| Vocative | νοούμενον nooúmenon |
νοουμένω noouménō |
νοούμενᾰ nooúmena | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||