From οὐρέω (ouréō, “I make water”) + -τήρ (-tḗr, suffix to form a masculine noun).
οὐρητήρ • (ourētḗr) m (genitive οὐρητῆρος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ οὐρητήρ ho ourētḗr |
τὼ οὐρητῆρε tṑ ourētêre |
οἱ οὐρητῆρες hoi ourētêres | ||||||||||
Genitive | τοῦ οὐρητῆρος toû ourētêros |
τοῖν οὐρητήροιν toîn ourētḗroin |
τῶν οὐρητήρων tôn ourētḗrōn | ||||||||||
Dative | τῷ οὐρητῆρῐ tôi ourētêri |
τοῖν οὐρητήροιν toîn ourētḗroin |
τοῖς οὐρητῆρσῐ / οὐρητῆρσῐν toîs ourētêrsi(n) | ||||||||||
Accusative | τὸν οὐρητῆρᾰ tòn ourētêra |
τὼ οὐρητῆρε tṑ ourētêre |
τοὺς οὐρητῆρᾰς toùs ourētêras | ||||||||||
Vocative | οὐρητήρ ourētḗr |
οὐρητῆρε ourētêre |
οὐρητῆρες ourētêres | ||||||||||
Notes: |
|