From παρανοέω (paranoéō, “to think amiss”) + -ῐᾰ (-ia).
πᾰρᾰ́νοιᾰ • (paránoia) f (genitive πᾰρᾰνοίᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ πᾰρᾰ́νοιᾰ hē paránoia |
τὼ πᾰρᾰνοίᾱ tṑ paranoíā |
αἱ πᾰρᾰ́νοιαι hai paránoiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς πᾰρᾰνοίᾱς tês paranoíās |
τοῖν πᾰρᾰνοίαιν toîn paranoíain |
τῶν πᾰρᾰνοιῶν tôn paranoiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ πᾰρᾰνοίᾳ têi paranoíāi |
τοῖν πᾰρᾰνοίαιν toîn paranoíain |
ταῖς πᾰρᾰνοίαις taîs paranoíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν πᾰρᾰ́νοιᾰν tḕn paránoian |
τὼ πᾰρᾰνοίᾱ tṑ paranoíā |
τᾱ̀ς πᾰρᾰνοίᾱς tā̀s paranoíās | ||||||||||
| Vocative | πᾰρᾰ́νοιᾰ paránoia |
πᾰρᾰνοίᾱ paranoíā |
πᾰρᾰ́νοιαι paránoiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Inherited from Ancient Greek παράνοια (paránoia, “madness”).
παράνοια • (paránoia) f (plural παράνοιες)