πολυ- (polu-) + τέλειος (téleios) + -εια (-eia)
πολῠτέλειᾰ • (polutéleia) f (genitive πολῠτελείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ πολῠτέλειᾰ hē polutéleia |
τὼ πολῠτελείᾱ tṑ poluteleíā |
αἱ πολῠτέλειαι hai polutéleiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς πολῠτελείᾱς tês poluteleíās |
τοῖν πολῠτελείαιν toîn poluteleíain |
τῶν πολῠτελειῶν tôn poluteleiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ πολῠτελείᾳ têi poluteleíāi |
τοῖν πολῠτελείαιν toîn poluteleíain |
ταῖς πολῠτελείαις taîs poluteleíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν πολῠτέλειᾰν tḕn polutéleian |
τὼ πολῠτελείᾱ tṑ poluteleíā |
τᾱ̀ς πολῠτελείᾱς tā̀s poluteleíās | ||||||||||
| Vocative | πολῠτέλειᾰ polutéleia |
πολῠτελείᾱ poluteleíā |
πολῠτέλειαι polutéleiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Learned borrowing from Ancient Greek πολυτέλεια (polutéleia, “wantonness, magnificence”), with semantic loan from French luxe.[1]
πολυτέλεια • (polytéleia) f (plural πολυτέλειες)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | πολυτέλεια • | πολυτέλειες • |
| genitive | πολυτελείας •, πολυτέλειας • | πολυτελειών • |
| accusative | πολυτέλεια • | πολυτέλειες • |
| vocative | πολυτέλεια • | πολυτέλειες • |