Loanword from an Anatolian language of Asia Minor.[1]
προῦμνον • (proûmnon) n (genitive προύμνου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ προῦμνον tò proûmnon |
τὼ προύμνω tṑ proúmnō |
τᾰ̀ προῦμνᾰ tà proûmna | ||||||||||
Genitive | τοῦ προύμνου toû proúmnou |
τοῖν προύμνοιν toîn proúmnoin |
τῶν προύμνων tôn proúmnōn | ||||||||||
Dative | τῷ προύμνῳ tôi proúmnōi |
τοῖν προύμνοιν toîn proúmnoin |
τοῖς προύμνοις toîs proúmnois | ||||||||||
Accusative | τὸ προῦμνον tò proûmnon |
τὼ προύμνω tṑ proúmnō |
τᾰ̀ προῦμνᾰ tà proûmna | ||||||||||
Vocative | προῦμνον proûmnon |
προύμνω proúmnō |
προῦμνᾰ proûmna | ||||||||||
Notes: |
|