From προ- (pro-) + χοῦς (khoûs, “measure of capacity”).
πρόχοος • (prókhoos) m (genitive προχόου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πρόχοος ho prókhoos |
τὼ προχόω tṑ prokhóō |
οἱ πρόχοοι hoi prókhooi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ προχόου toû prokhóou |
τοῖν προχόοιν toîn prokhóoin |
τῶν προχόων tôn prokhóōn | ||||||||||
| Dative | τῷ προχόῳ tôi prokhóōi |
τοῖν προχόοιν toîn prokhóoin |
τοῖς προχόοις toîs prokhóois | ||||||||||
| Accusative | τὸν πρόχοον tòn prókhoon |
τὼ προχόω tṑ prokhóō |
τοὺς προχόους toùs prokhóous | ||||||||||
| Vocative | πρόχοε prókhoe |
προχόω prokhóō |
πρόχοοι prókhooi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||