First attested around 1848.[1] From υποθηκεύω (ypothikévo), from the Ancient Greek ὑποθήκη (hupothḗkē).
υποθήκευση • (ypothíkefsi) f
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | υποθήκευση (ypothíkefsi) | υποθηκεύσεις (ypothikéfseis) |
genitive | υποθήκευσης (ypothíkefsis) | υποθηκεύσεων (ypothikéfseon) |
accusative | υποθήκευση (ypothíkefsi) | υποθηκεύσεις (ypothikéfseis) |
vocative | υποθήκευση (ypothíkefsi) | υποθηκεύσεις (ypothikéfseis) |
Older or formal genitive singular: υποθηκεύσεως (ypothikéfseos)