φωνέω (phōnéō, “I produce a sound or tone”) + -μᾰ (-ma)
φώνημᾰ • (phṓnēma) n (genitive φωνήματος); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ φώνημᾰ tò phṓnēma |
τὼ φωνήμᾰτε tṑ phōnḗmate |
τᾰ̀ φωνήμᾰτᾰ tà phōnḗmata | ||||||||||
Genitive | τοῦ φωνήμᾰτος toû phōnḗmatos |
τοῖν φωνημᾰ́τοιν toîn phōnēmátoin |
τῶν φωνημᾰ́των tôn phōnēmátōn | ||||||||||
Dative | τῷ φωνήμᾰτῐ tôi phōnḗmati |
τοῖν φωνημᾰ́τοιν toîn phōnēmátoin |
τοῖς φωνήμᾰσῐ / φωνήμᾰσῐν toîs phōnḗmasi(n) | ||||||||||
Accusative | τὸ φώνημᾰ tò phṓnēma |
τὼ φωνήμᾰτε tṑ phōnḗmate |
τᾰ̀ φωνήμᾰτᾰ tà phōnḗmata | ||||||||||
Vocative | φώνημᾰ phṓnēma |
φωνήμᾰτε phōnḗmate |
φωνήμᾰτᾰ phōnḗmata | ||||||||||
Notes: |
|
A reborrowing from French phonème (“phoneme”), from Ancient Greek φώνημα (phṓnēma, “sound made”, “utterance”; “thing spoken”, “speech”, “language”).[1]
φώνημα • (fónima) n (plural φωνήματα)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | φώνημα (fónima) | φωνήματα (fonímata) |
genitive | φωνήματος (fonímatos) | φωνημάτων (fonimáton) |
accusative | φώνημα (fónima) | φωνήματα (fonímata) |
vocative | φώνημα (fónima) | φωνήματα (fonímata) |