Inherited from Byzantine Greek χαρούμενος (kharoúmenos), from χαιρούμενος (chairoúmenos) with influence of noun χαρά (chará, “joy”), a passive present participle of χαίρω (chaíro), with ending -ούμενος (-oúmenos).[1]
χαρούμενος • (charoúmenos) m (feminine χαρούμενη, neuter χαρούμενο) chiefly used adjectivally
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | χαρούμενος • | χαρούμενη • | χαρούμενο • | χαρούμενοι • | χαρούμενες • | χαρούμενα • |
| genitive | χαρούμενου • | χαρούμενης • | χαρούμενου • | χαρούμενων • | χαρούμενων • | χαρούμενων • |
| accusative | χαρούμενο • | χαρούμενη • | χαρούμενο • | χαρούμενους • | χαρούμενες • | χαρούμενα • |
| vocative | χαρούμενε • | χαρούμενη • | χαρούμενο • | χαρούμενοι • | χαρούμενες • | χαρούμενα • |
| derivations | Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο χαρούμενος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο χαρούμενος, etc.) | |||||