From Proto-Turkic *bAlak (“pant leg; ankle”).
Unattested in Old Turkic.
балаҡ • (balaq)
singular | plural | |
---|---|---|
absolute | балаҡ (balaq) | балаҡтар (balaqtar) |
definite genitive | балаҡтың (balaqtıñ) | балаҡтарҙың (balaqtarźıñ) |
dative | балаҡҡа (balaqqa) | балаҡтарға (balaqtarğa) |
definite accusative | балаҡты (balaqtı) | балаҡтарҙы (balaqtarźı) |
locative | балаҡта (balaqta) | балаҡтарҙа (balaqtarźa) |
ablative | балаҡтан (balaqtan) | балаҡтарҙан (balaqtarźan) |