From Proto-Turkic *ẹrkek (“male”).[1]
иркәк • (irkək)
иркәк • (irkək)
singular | plural | |
---|---|---|
absolute | иркәк (irkək) | иркәктәр (irkəktər) |
definite genitive | иркәктең (irkəkteñ) | иркәктәрҙең (irkəktərźeñ) |
dative | иркәккә (irkəkkə) | иркәктәргә (irkəktərgə) |
definite accusative | иркәкте (irkəkte) | иркәктәрҙе (irkəktərźe) |
locative | иркәктә (irkəktə) | иркәктәрҙә (irkəktərźə) |
ablative | иркәктән (irkəktən) | иркәктәрҙән (irkəktərźən) |