Borrowed from Russian карака́л (karakál), from French caracal, from a Turkic language.
карака́л • (karakál)
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | карака́л karakál |
карака́ли karakáli |
definite (subject form) |
карака́лът karakálǎt |
карака́лите karakálite |
definite (object form) |
карака́ла karakála | |
count form | — | карака́ла karakála |
vocative form | карака́ле karakále |
карака́ли karakáli |
From a Turkic language. First attested in 1788.
карака́л • (karakál) m anim (genitive карака́ла, nominative plural карака́лы, genitive plural карака́лов)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | карака́л karakál |
карака́лы karakály |
genitive | карака́ла karakála |
карака́лов karakálov |
dative | карака́лу karakálu |
карака́лам karakálam |
accusative | карака́ла karakála |
карака́лов karakálov |
instrumental | карака́лом karakálom |
карака́лами karakálami |
prepositional | карака́ле karakále |
карака́лах karakálax |
Borrowed from Russian каракал (karakal), ultimately from French caracal, from a Turkic language.
каракал • (karakal)