Borrowed from Ottoman Turkish قرنفل (karanfil), from Arabic قَرَنْفُل (qaranful).
каранфил • (karanfil) m
singular | plural | |
---|---|---|
indefinite | каранфил | каранфили |
definite unspecified | каранфилот | каранфилите |
definite proximal | каранфилов | каранфиливе |
definite distal | каранфилон | каранфилине |
vocative | каранфилу | каранфили |
count form | — | каранфила |
Borrowed from Ottoman Turkish قرنفل (karanfil), from Arabic قَرَنْفُل (qaranful).
кара̀нфил m (Latin spelling karànfil)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | каранфил | каранфили |
genitive | каранфила | каранфила |
dative | каранфилу | каранфилима |
accusative | каранфил | каранфиле |
vocative | каранфиле | каранфили |
locative | каранфилу | каранфилима |
instrumental | каранфилом | каранфилима |