From Latin cōnicus + -і́чний (-íčnyj), from Ancient Greek κωνικός (kōnikós). Compare Russian кони́ческий (koníčeskij), Belarusian кані́чны (kaníčny).
коні́чний • (koníčnyj) (abstract noun коні́чність)
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masculine | neuter | feminine | |||
nominative | коні́чний koníčnyj |
коні́чне koníčne |
коні́чна koníčna |
коні́чні koníčni | |
genitive | коні́чного koníčnoho |
коні́чної koníčnoji |
коні́чних koníčnyx | ||
dative | коні́чному koníčnomu |
коні́чній koníčnij |
коні́чним koníčnym | ||
accusative | animate | коні́чного koníčnoho |
коні́чне koníčne |
коні́чну koníčnu |
коні́чних koníčnyx |
inanimate | коні́чний koníčnyj |
коні́чні koníčni | |||
instrumental | коні́чним koníčnym |
коні́чною koníčnoju |
коні́чними koníčnymy | ||
locative | коні́чному, коні́чнім koníčnomu, koníčnim |
коні́чній koníčnij |
коні́чних koníčnyx | ||
vocative | коні́чний koníčnyj |
коні́чне koníčne |
коні́чна koníčna |
коні́чні koníčni |