From Proto-Slavic *prijàznь, from Proto-Indo-European *priH- (“to love”).
приꙗзнь • (prijaznĭ) f
singular | dual | plural | |
---|---|---|---|
nominative | приꙗзнь prijaznĭ |
приꙗзни prijazni |
приꙗзни prijazni |
genitive | приꙗзни prijazni |
приꙗзнью, приꙗзнию prijaznĭju, prijazniju |
приꙗзньи, приꙗзнии prijaznĭi, prijaznii |
dative | приꙗзни prijazni |
приꙗзньма prijaznĭma |
приꙗзньмъ prijaznĭmŭ |
accusative | приꙗзнь prijaznĭ |
приꙗзни prijazni |
приꙗзни prijazni |
instrumental | приꙗзньѭ, приꙗзниѭ prijaznĭjǫ, prijaznijǫ |
приꙗзньма prijaznĭma |
приꙗзньми prijaznĭmi |
locative | приꙗзни prijazni |
приꙗзнью, приꙗзнию prijaznĭju, prijazniju |
приꙗзньхъ prijaznĭxŭ |
vocative | приꙗзни prijazni |
приꙗзни prijazni |
приꙗзньѥ, приꙗзниѥ prijaznĭje, prijaznije |