From розлюти́ти (rozljutýty) + -ся (-sja).
розлюти́тися • (rozljutýtysja) pf (imperfective розлюто́вуватися or розлю́чуватися)
| perfective aspect | ||
|---|---|---|
| infinitive | розлюти́тися, розлюти́тись, розлюти́ться rozljutýtysja, rozljutýtysʹ, rozljutýtʹsja | |
| participles | present tense | past tense |
| active | — | — |
| passive | — | — |
| adverbial | — | розлюти́вшись rozljutývšysʹ |
| present tense | future tense | |
| 1st singular я |
— | розлючу́ся, розлючу́сь rozljučúsja, rozljučúsʹ |
| 2nd singular ти |
— | розлю́тишся, розлюти́шся rozljútyšsja, rozljutýšsja |
| 3rd singular він / вона / воно |
— | розлю́титься, розлюти́ться rozljútytʹsja, rozljutýtʹsja |
| 1st plural ми |
— | розлю́тимся, розлю́тимося, розлю́тимось, розлюти́мся, розлютимо́ся, розлютимо́сь rozljútymsja, rozljútymosja, rozljútymosʹ, rozljutýmsja, rozljutymósja, rozljutymósʹ |
| 2nd plural ви |
— | розлю́титеся, розлю́титесь, розлютите́ся, розлютите́сь rozljútytesja, rozljútytesʹ, rozljutytésja, rozljutytésʹ |
| 3rd plural вони |
— | розлю́тяться, розлютя́ться rozljútjatʹsja, rozljutjátʹsja |
| imperative | singular | plural |
| first-person | — | розлюті́мся, розлюті́мося, розлюті́мось rozljutímsja, rozljutímosja, rozljutímosʹ |
| second-person | розлюти́ся, розлюти́сь rozljutýsja, rozljutýsʹ |
розлюті́ться rozljutítʹsja |
| past tense | singular | plural ми / ви / вони |
| masculine я / ти / він |
розлюти́вся, розлюти́всь rozljutývsja, rozljutývsʹ |
розлюти́лися, розлюти́лись rozljutýlysja, rozljutýlysʹ |
| feminine я / ти / вона |
розлюти́лася, розлюти́лась rozljutýlasja, rozljutýlasʹ | |
| neuter воно |
розлюти́лося, розлюти́лось rozljutýlosja, rozljutýlosʹ | |