сѫди(ти) (sǫdi(ti), “to judge”) + -тель (-telĭ)
сѫдител҄ь • (sǫditelʹĭ) m
singular | dual | plural | |
---|---|---|---|
nominative | сѫдитель sǫditelĭ |
сѫдителꙗ sǫditelja |
сѫдители sǫditeli |
genitive | сѫдителꙗ sǫditelja |
сѫдителю sǫditelju |
сѫдитель sǫditelĭ |
dative | сѫдителю, сѫдителеви sǫditelju, sǫditelevi |
сѫдителема sǫditelema |
сѫдителемъ sǫditelemŭ |
accusative | сѫдитель, сѫдителꙗ sǫditelĭ, sǫditelja |
сѫдителꙗ sǫditelja |
сѫдителѧ sǫditelę |
instrumental | сѫдителемь sǫditelemĭ |
сѫдителема sǫditelema |
сѫдители sǫditeli |
locative | сѫдители sǫditeli |
сѫдителю sǫditelju |
сѫдителихъ sǫditelixŭ |
vocative | сѫдителю sǫditelju |
сѫдителꙗ sǫditelja |
сѫдители sǫditeli |