From Proto-Turkic *ēŋ-ek (“cheeks; jaw; chin”).
эйәк • (eyək)
singular | plural | |
---|---|---|
absolute | эйәк (eyək) | эйәктәр (eyəktər) |
definite genitive | эйәктең (eyəkteñ) | эйәктәрҙең (eyəktərźeñ) |
dative | эйәккә (eyəkkə) | эйәктәргә (eyəktərgə) |
definite accusative | эйәкте (eyəkte) | эйәктәрҙе (eyəktərźe) |
locative | эйәктә (eyəktə) | эйәктәрҙә (eyəktərźə) |
ablative | эйәктән (eyəktən) | эйәктәрҙән (eyəktərźən) |