From *yalqïn (“flame”), from Proto-Turkic *yal- (“to catch fire; burn”).
Cognate with Tatar ялкын (yalkın, “flame”), Kazakh жалқын (jalqyn, “flame”), Southern Altai јалкын (ǰalkïn, “lightning, flame”), Uzbek yolqin (“flame”), Uyghur يالقۇن (yalqun, “flame”).
Note that there is a parallel form *yalïn (“flame”), attested in many Turkic languages - it should be kept separate.
ялҡын • (yalqın)
singular | plural | |
---|---|---|
absolute | ялҡын (yalqın) | ялҡындар (yalqındar) |
definite genitive | ялҡындың (yalqındıñ) | ялҡындарҙың (yalqındarźıñ) |
dative | ялҡынға (yalqınğa) | ялҡындарға (yalqındarğa) |
definite accusative | ялҡынды (yalqındı) | ялҡындарҙы (yalqındarźı) |
locative | ялҡында (yalqında) | ялҡындарҙа (yalqındarźa) |
ablative | ялҡындан (yalqından) | ялҡындарҙан (yalqındarźan) |