From Old Armenian Վան (Van).
Վան • (Van)
singular (singulare tantum) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | Վան (Van) | |||
dative | Վանի (Vani) | |||
ablative | Վանից (Vanicʻ) | |||
instrumental | Վանով (Vanov) | |||
locative | Վանում (Vanum) | |||
definite forms | ||||
nominative | Վանը/Վանն (Vanə/Vann) | |||
dative | Վանին (Vanin) | |||
1st person possessive forms (my) | ||||
nominative | Վանս (Vans) | |||
dative | Վանիս (Vanis) | |||
ablative | Վանիցս (Vanicʻs) | |||
instrumental | Վանովս (Vanovs) | |||
locative | Վանումս (Vanums) | |||
2nd person possessive forms (your) | ||||
nominative | Վանդ (Vand) | |||
dative | Վանիդ (Vanid) | |||
ablative | Վանիցդ (Vanicʻd) | |||
instrumental | Վանովդ (Vanovd) | |||
locative | Վանումդ (Vanumd) |
there is an alternative dative singular Վանա (Vana), a fossilized remain of Old Armenian a-type declension
From Urartian 𒆳𒁉𒀀𒄿𒈾 (KUR.bi-a-i-na /Biaina/, “the Bia Lands”), 𒆳𒁉𒀀𒄿𒉌𒇷 (KUR.bi-a-i-ni-li /Biainili/), the self-designation of Urartians. Van, called Tušpa back then, was the capital of Urartu. The derivation from վան (van, “abode, house”) is less likely.
Վան • (Van)
singular (uncountable) | |
---|---|
nominative | Վան (Van) |
genitive | Վանայ (Vanay) |
dative | Վանայ (Vanay) |
accusative | Վան (Van) |
ablative | Վանայ (Vanay) |
instrumental | Վանաւ (Vanaw) |
locative | Վան (Van) |