From Old Armenian ինքն զինքն (inkʻn zinkʻn).
ինքզինք • (inkʻzinkʻ) (Western Armenian)
The grammatical person is determined by the suffix: ինքզինք (inkʻzinkʻ) and ինքզինքը (inkʻzinkʻə, “himself, herself”) are used for the third person, ինքզինքդ (inkʻzinkʻd, “yourself”) is used for the second person, and ինքզինքս (inkʻzinkʻs, “myself”) is used for the first person. The third, second and first person plural forms are ինքզինքնին (inkʻzinkʻnin, “themselves”), ինքզինքնիդ (inkʻzinkʻnid, “yourselves”) and ինքզինքնիս (inkʻzinkʻnis, “ourselves”), respectively.
This reflexive pronoun is supposed to be used only in the accusative case (hence the presence of the Old Armenian accusative prefix զ-). Other case forms such as dative/genitive ինքզինքիս (inkʻzinkʻis) and ablative ինքզինքէս (inkʻzinkʻēs) are proscribed but can be found in written Western Armenian.
singular | plural | ||
---|---|---|---|
accusative | ինքզինք(ը), ինքզինքդ, ինքզինքս (inkʻzinkʻ(ə), inkʻzinkʻd, inkʻzinkʻs) | ինքզինքնին, ինքզինքնիդ, ինքզինքնիս (inkʻzinkʻnin, inkʻzinkʻnid, inkʻzinkʻnis) | |
genitive | ինքզինքին, ինքզինքիդ, ինքզինքիս (inkʻzinkʻin, inkʻzinkʻid, inkʻzinkʻis) | ինքզինքնուն, ինքզինքնուդ, ինքզինքնուս (inkʻzinkʻnun, inkʻzinkʻnud, inkʻzinkʻnus) | |
dative | ինքզինքին, ինքզինքիդ, ինքզինքիս (inkʻzinkʻin, inkʻzinkʻid, inkʻzinkʻis) | ինքզինքնուն, ինքզինքնուդ, ինքզինքնուս (inkʻzinkʻnun, inkʻzinkʻnud, inkʻzinkʻnus) | |
ablative | ինքզինքէն, ինքզինքէդ, ինքզինքէս (inkʻzinkʻēn, inkʻzinkʻēd, inkʻzinkʻēs) | ինքզինքնէն, ինքզինքնէդ, ինքզինքնէս (inkʻzinkʻnēn, inkʻzinkʻnēd, inkʻzinkʻnēs) | |
instrumental | ինքզինքովը, ինքզինքովդ, ինքզինքովս (inkʻzinkʻovə, inkʻzinkʻovd, inkʻzinkʻovs) | ինքզինքովնին, ինքզինքովնիդ, ինքզինքովնիս (inkʻzinkʻovnin, inkʻzinkʻovnid, inkʻzinkʻovnis) |