कन्द • (kand) m (Urdu spelling کند)
Of uncertain origin. Possibly an extended form of the root कन् (kan), from Proto-Indo-European *ken-d- (“to press, pinch, squeeze”), but formal cognates are few and controversial: compare Ancient Greek κονδός (kondós), κόνδυλος (kóndulos, “knob, knot, joint”) (now thought to be Pre-Greek substrate borrowings) and Lithuanian kánduolas (“kernel (of grain)”).[1] May be ultimately sound-symbolic.
कन्द • (kanda) stem, m
| Masculine a-stem declension of कन्द (kanda) | |||
|---|---|---|---|
| Singular | Dual | Plural | |
| Nominative | कन्दः kandaḥ |
कन्दौ / कन्दा¹ kandau / kandā¹ |
कन्दाः / कन्दासः¹ kandāḥ / kandāsaḥ¹ |
| Vocative | कन्द kanda |
कन्दौ / कन्दा¹ kandau / kandā¹ |
कन्दाः / कन्दासः¹ kandāḥ / kandāsaḥ¹ |
| Accusative | कन्दम् kandam |
कन्दौ / कन्दा¹ kandau / kandā¹ |
कन्दान् kandān |
| Instrumental | कन्देन kandena |
कन्दाभ्याम् kandābhyām |
कन्दैः / कन्देभिः¹ kandaiḥ / kandebhiḥ¹ |
| Dative | कन्दाय kandāya |
कन्दाभ्याम् kandābhyām |
कन्देभ्यः kandebhyaḥ |
| Ablative | कन्दात् kandāt |
कन्दाभ्याम् kandābhyām |
कन्देभ्यः kandebhyaḥ |
| Genitive | कन्दस्य kandasya |
कन्दयोः kandayoḥ |
कन्दानाम् kandānām |
| Locative | कन्दे kande |
कन्दयोः kandayoḥ |
कन्देषु kandeṣu |
| Notes |
| ||