From Proto-Indo-Iranian *mántā, from Proto-Indo-European *men- (“to think”). Cf. Ancient Greek Μέντωρ (Méntōr) (whence English mentor).
मन्तृ • (mantṛ́) stem, m
Masculine ṛ-stem declension of मन्तृ (mantṛ́) | |||
---|---|---|---|
Singular | Dual | Plural | |
Nominative | मन्ता mantā́ |
मन्तारौ / मन्तारा¹ mantā́rau / mantā́rā¹ |
मन्तारः mantā́raḥ |
Vocative | मन्तः mántaḥ |
मन्तारौ / मन्तारा¹ mántārau / mántārā¹ |
मन्तारः mántāraḥ |
Accusative | मन्तारम् mantā́ram |
मन्तारौ / मन्तारा¹ mantā́rau / mantā́rā¹ |
मन्तॄन् mantṝ́n |
Instrumental | मन्त्रा mantrā́ |
मन्तृभ्याम् mantṛ́bhyām |
मन्तृभिः mantṛ́bhiḥ |
Dative | मन्त्रे mantré |
मन्तृभ्याम् mantṛ́bhyām |
मन्तृभ्यः mantṛ́bhyaḥ |
Ablative | मन्तुः mantúḥ |
मन्तृभ्याम् mantṛ́bhyām |
मन्तृभ्यः mantṛ́bhyaḥ |
Genitive | मन्तुः mantúḥ |
मन्त्रोः mantróḥ |
मन्तॄणाम् mantṝṇā́m |
Locative | मन्तरि mantári |
मन्त्रोः mantróḥ |
मन्तृषु mantṛ́ṣu |
Notes |
|