Inherited from Proto-Indo-European *mérmn̥, abstract noun derived from the root *mer- (“to die, decease”). Compare Old Armenian մարմին (marmin, “body”). By surface analysis, मृ (mṛ, “to die, decease”) + -मन् (-man).
मर्मन् • (márman) stem, n
| singular | dual | plural | |
|---|---|---|---|
| nominative | मर्म (márma) | मर्मणी (mármaṇī) | मर्माणि (mármāṇi) मर्म¹ (márma¹) मर्मा¹ (mármā¹) |
| vocative | मर्मन् (márman) मर्म (márma) |
मर्मणी (mármaṇī) | मर्माणि (mármāṇi) मर्म¹ (márma¹) मर्मा¹ (mármā¹) |
| accusative | मर्म (márma) | मर्मणी (mármaṇī) | मर्माणि (mármāṇi) मर्म¹ (márma¹) मर्मा¹ (mármā¹) |
| instrumental | मर्मणा (mármaṇā) | मर्मभ्याम् (mármabhyām) | मर्मभिः (mármabhiḥ) |
| dative | मर्मणे (mármaṇe) | मर्मभ्याम् (mármabhyām) | मर्मभ्यः (mármabhyaḥ) |
| ablative | मर्मणः (mármaṇaḥ) | मर्मभ्याम् (mármabhyām) | मर्मभ्यः (mármabhyaḥ) |
| genitive | मर्मणः (mármaṇaḥ) | मर्मणोः (mármaṇoḥ) | मर्मणाम् (mármaṇām) |
| locative | मर्मणि (mármaṇi) मर्मन्¹ (márman¹) |
मर्मणोः (mármaṇoḥ) | मर्मसु (mármasu) |