मर्मर • (marmar) m
From Proto-Indo-European *mormur, of onomatopoeic origin. Cognate with Latin murmur (whence is borrowed English murmur), Ancient Greek μορμύρω (mormúrō, “to roar”), Old High German murmurōn, Old Armenian մռմռամ (mṙmṙam) and Lithuanian mùrmėti (“to mutter, murmur, babble”).
मर्मर • (marmara) stem, m
| Masculine a-stem declension of मर्मर | |||
|---|---|---|---|
| Nom. sg. | मर्मरः (marmaraḥ) | ||
| Gen. sg. | मर्मरस्य (marmarasya) | ||
| Singular | Dual | Plural | |
| Nominative | मर्मरः (marmaraḥ) | मर्मरौ (marmarau) | मर्मराः (marmarāḥ) |
| Vocative | मर्मर (marmara) | मर्मरौ (marmarau) | मर्मराः (marmarāḥ) |
| Accusative | मर्मरम् (marmaram) | मर्मरौ (marmarau) | मर्मरान् (marmarān) |
| Instrumental | मर्मरेन (marmarena) | मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) | मर्मरैः (marmaraiḥ) |
| Dative | मर्मराय (marmarāya) | मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) | मर्मरेभ्यः (marmarebhyaḥ) |
| Ablative | मर्मरात् (marmarāt) | मर्मराभ्याम् (marmarābhyām) | मर्मरेभ्यः (marmarebhyaḥ) |
| Genitive | मर्मरस्य (marmarasya) | मर्मरयोः (marmarayoḥ) | मर्मरानाम् (marmarānām) |
| Locative | मर्मरे (marmare) | मर्मरयोः (marmarayoḥ) | मर्मरेषु (marmareṣu) |