From இர (ira, “to beg, implore, plead”).
இரப்பு • (irappu)
u-stem declension of இரப்பு (irappu) (singular only) | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Nominative | இரப்பு irappu |
- |
Vocative | இரப்பே irappē |
- |
Accusative | இரப்பை irappai |
- |
Dative | இரப்புக்கு irappukku |
- |
Genitive | இரப்புடைய irappuṭaiya |
- |
Singular | Plural | |
Nominative | இரப்பு irappu |
- |
Vocative | இரப்பே irappē |
- |
Accusative | இரப்பை irappai |
- |
Dative | இரப்புக்கு irappukku |
- |
Benefactive | இரப்புக்காக irappukkāka |
- |
Genitive 1 | இரப்புடைய irappuṭaiya |
- |
Genitive 2 | இரப்பின் irappiṉ |
- |
Locative 1 | இரப்பில் irappil |
- |
Locative 2 | இரப்பிடம் irappiṭam |
- |
Sociative 1 | இரப்போடு irappōṭu |
- |
Sociative 2 | இரப்புடன் irappuṭaṉ |
- |
Instrumental | இரப்பால் irappāl |
- |
Ablative | இரப்பிலிருந்து irappiliruntu |
- |