From ἐμμένω (emménō, “to abide”).
ἐμμενετός • (emmenetós) m (feminine ἐμμενετή, neuter ἐμμενετόν); first/second declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | ἐμμενετός emmenetós |
ἐμμενετή emmenetḗ |
ἐμμενετόν emmenetón |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετᾱ́ emmenetā́ |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετοί emmenetoí |
ἐμμενεταί emmenetaí |
ἐμμενετᾰ́ emmenetá | |||||
Genitive | ἐμμενετοῦ emmenetoû |
ἐμμενετῆς emmenetês |
ἐμμενετοῦ emmenetoû |
ἐμμενετοῖν emmenetoîn |
ἐμμενεταῖν emmenetaîn |
ἐμμενετοῖν emmenetoîn |
ἐμμενετῶν emmenetôn |
ἐμμενετῶν emmenetôn |
ἐμμενετῶν emmenetôn | |||||
Dative | ἐμμενετῷ emmenetôi |
ἐμμενετῇ emmenetêi |
ἐμμενετῷ emmenetôi |
ἐμμενετοῖν emmenetoîn |
ἐμμενεταῖν emmenetaîn |
ἐμμενετοῖν emmenetoîn |
ἐμμενετοῖς emmenetoîs |
ἐμμενεταῖς emmenetaîs |
ἐμμενετοῖς emmenetoîs | |||||
Accusative | ἐμμενετόν emmenetón |
ἐμμενετήν emmenetḗn |
ἐμμενετόν emmenetón |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετᾱ́ emmenetā́ |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετούς emmenetoús |
ἐμμενετᾱ́ς emmenetā́s |
ἐμμενετᾰ́ emmenetá | |||||
Vocative | ἐμμενετέ emmeneté |
ἐμμενετή emmenetḗ |
ἐμμενετόν emmenetón |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετᾱ́ emmenetā́ |
ἐμμενετώ emmenetṓ |
ἐμμενετοί emmenetoí |
ἐμμενεταί emmenetaí |
ἐμμενετᾰ́ emmenetá | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
ἐμμενετῶς emmenetôs |
ἐμμενετώτερος emmenetṓteros |
ἐμμενετώτᾰτος emmenetṓtatos | ||||||||||||
Notes: |
|