From ἐντελής (entelḗs, “complete, full”) + -ία (-ía).
ἐντέλειᾱ • (entéleiā) f (genitive ἐντελείᾱς); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ἐντελείᾱ hē enteleíā |
τὼ ἐντελείᾱ tṑ enteleíā |
αἱ ἐντέλειαι hai entéleiai | ||||||||||
| Genitive | τῆς ἐντελείᾱς tês enteleíās |
τοῖν ἐντελείαιν toîn enteleíain |
τῶν ἐντελειῶν tôn enteleiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ ἐντελείᾳ têi enteleíāi |
τοῖν ἐντελείαιν toîn enteleíain |
ταῖς ἐντελείαις taîs enteleíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν ἐντελείᾱν tḕn enteleíān |
τὼ ἐντελείᾱ tṑ enteleíā |
τᾱ̀ς ἐντελείᾱς tā̀s enteleíās | ||||||||||
| Vocative | ἐντελείᾱ enteleíā |
ἐντελείᾱ enteleíā |
ἐντέλειαι entéleiai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||