From ἐπι- (epi-, “on, upon”) + ἀρχός (arkhós, “ruler”).
ἔπαρχος • (éparkhos) m (genitive ἐπάρχου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ἔπαρχος ho éparkhos |
τὼ ἐπάρχω tṑ epárkhō |
οἱ ἔπαρχοι hoi éparkhoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ἐπάρχου toû epárkhou |
τοῖν ἐπάρχοιν toîn epárkhoin |
τῶν ἐπάρχων tôn epárkhōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ἐπάρχῳ tôi epárkhōi |
τοῖν ἐπάρχοιν toîn epárkhoin |
τοῖς ἐπάρχοις toîs epárkhois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ἔπαρχον tòn éparkhon |
τὼ ἐπάρχω tṑ epárkhō |
τοὺς ἐπάρχους toùs epárkhous | ||||||||||
| Vocative | ἔπαρχε éparkhe |
ἐπάρχω epárkhō |
ἔπαρχοι éparkhoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||