ἡγεμονεύω

Ancient Greek

From ἡγεμών (hēgemṓn) +‎ -εύω (-eúō).

ἡγεμονεύω • (hēgemoneúō)

Present: ἡγεμονεύω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἡγεμονεύω	ἡγεμονεύεις	ἡγεμονεύει	ἡγεμονεύετον	ἡγεμονεύετον	ἡγεμονεύομεν	ἡγεμονεύετε	ἡγεμονεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἡγεμονεύω	ἡγεμονεύῃς	ἡγεμονεύῃ	ἡγεμονεύητον	ἡγεμονεύητον	ἡγεμονεύωμεν	ἡγεμονεύητε	ἡγεμονεύωσῐ(ν)
	optative	ἡγεμονεύοιμῐ	ἡγεμονεύοις	ἡγεμονεύοι	ἡγεμονεύοιτον	ἡγεμονευοίτην	ἡγεμονεύοιμεν	ἡγεμονεύοιτε	ἡγεμονεύοιεν
	imperative		ἡγεμόνευε	ἡγεμονευέτω	ἡγεμονεύετον	ἡγεμονευέτων		ἡγεμονεύετε	ἡγεμονευόντων
		active
infinitive		ἡγεμονεύειν
participle	m	ἡγεμονεύων
	f	ἡγεμονεύουσᾰ
	n	ἡγεμονεῦον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἡγεμόνευον	ἡγεμόνευες	ἡγεμόνευε(ν)	ἡγεμονεύετον	ἡγεμονευέτην	ἡγεμονεύομεν	ἡγεμονεύετε	ἡγεμόνευον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἡγεμονεύσω	ἡγεμονεύσεις	ἡγεμονεύσει	ἡγεμονεύσετον	ἡγεμονεύσετον	ἡγεμονεύσομεν	ἡγεμονεύσετε	ἡγεμονεύσουσῐ(ν)
active	optative	ἡγεμονεύσοιμῐ	ἡγεμονεύσοις	ἡγεμονεύσοι	ἡγεμονεύσοιτον	ἡγεμονευσοίτην	ἡγεμονεύσοιμεν	ἡγεμονεύσοιτε	ἡγεμονεύσοιεν
		active
infinitive		ἡγεμονεύσειν
participle	m	ἡγεμονεύσων
	f	ἡγεμονεύσουσᾰ
	n	ἡγεμονεῦσον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἡγεμόνευσᾰ	ἡγεμόνευσᾰς	ἡγεμόνευσε(ν)	ἡγεμονεύσᾰτον	ἡγεμονευσᾰ́την	ἡγεμονεύσᾰμεν	ἡγεμονεύσᾰτε	ἡγεμόνευσᾰν
	subjunctive	ἡγεμονεύσω	ἡγεμονεύσῃς	ἡγεμονεύσῃ	ἡγεμονεύσητον	ἡγεμονεύσητον	ἡγεμονεύσωμεν	ἡγεμονεύσητε	ἡγεμονεύσωσῐ(ν)
	optative	ἡγεμονεύσαιμῐ	ἡγεμονεύσειᾰς, ἡγεμονεύσαις	ἡγεμονεύσειε(ν), ἡγεμονεύσαι	ἡγεμονεύσαιτον	ἡγεμονευσαίτην	ἡγεμονεύσαιμεν	ἡγεμονεύσαιτε	ἡγεμονεύσειᾰν, ἡγεμονεύσαιεν
	imperative		ἡγεμόνευσον	ἡγεμονευσᾰ́τω	ἡγεμονεύσᾰτον	ἡγεμονευσᾰ́των		ἡγεμονεύσᾰτε	ἡγεμονευσᾰ́ντων
		active
infinitive		ἡγεμονεῦσαι
participle	m	ἡγεμονεύσᾱς
	f	ἡγεμονεύσᾱσᾰ
	n	ἡγεμονεῦσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.