From ὀνομᾰτοποιός (onomatopoiós, “coiner of names”) + -ῐ́ᾱ (-íā).
ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ • (onomatopoiíā) f (genitive ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ hē onomatopoiíā |
τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā |
αἱ ὀνομᾰτοποιῐ́αι hai onomatopoiíai | ||||||||||
Genitive | τῆς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tês onomatopoiíās |
τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain |
τῶν ὀνομᾰτοποιῐῶν tôn onomatopoiiôn | ||||||||||
Dative | τῇ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾳ têi onomatopoiíāi |
τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain |
ταῖς ὀνομᾰτοποιῐ́αις taîs onomatopoiíais | ||||||||||
Accusative | τὴν ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱν tḕn onomatopoiíān |
τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā |
τᾱ̀ς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tā̀s onomatopoiíās | ||||||||||
Vocative | ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā |
ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā |
ὀνομᾰτοποιῐ́αι onomatopoiíai | ||||||||||
Notes: |
|