From ὑπομένω (hupoménō) + -η (-ē).
ῠ̔πομονή • (hupomonḗ) f (genitive ῠ̔πομονῆς); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ ῠ̔πομονή hē hupomonḗ |
τὼ ῠ̔πομονᾱ́ tṑ hupomonā́ |
αἱ ῠ̔πομοναί hai hupomonaí | ||||||||||
Genitive | τῆς ῠ̔πομονῆς tês hupomonês |
τοῖν ῠ̔πομοναῖν toîn hupomonaîn |
τῶν ῠ̔πομονῶν tôn hupomonôn | ||||||||||
Dative | τῇ ῠ̔πομονῇ têi hupomonêi |
τοῖν ῠ̔πομοναῖν toîn hupomonaîn |
ταῖς ῠ̔πομοναῖς taîs hupomonaîs | ||||||||||
Accusative | τὴν ῠ̔πομονήν tḕn hupomonḗn |
τὼ ῠ̔πομονᾱ́ tṑ hupomonā́ |
τᾱ̀ς ῠ̔πομονᾱ́ς tā̀s hupomonā́s | ||||||||||
Vocative | ῠ̔πομονή hupomonḗ |
ῠ̔πομονᾱ́ hupomonā́ |
ῠ̔πομοναί hupomonaí | ||||||||||
Notes: |
|