Genf n (proper noun, genitive Genfs or (optionally with an article) Genf)
Genf
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | Genf | — |
accusative | Genfet | — |
dative | Genfnek | — |
instrumental | Genffel | — |
causal-final | Genfért | — |
translative | Genffé | — |
terminative | Genfig | — |
essive-formal | Genfként | — |
essive-modal | — | — |
inessive | Genfben | — |
superessive | Genfen | — |
adessive | Genfnél | — |
illative | Genfbe | — |
sublative | Genfre | — |
allative | Genfhez | — |
elative | Genfből | — |
delative | Genfről | — |
ablative | Genftől | — |
non-attributive possessive – singular |
Genfé | — |
non-attributive possessive – plural |
Genféi | — |
possessor | single possession | multiple possessions |
---|---|---|
1st person sing. | Genfem | — |
2nd person sing. | Genfed | — |
3rd person sing. | Genfje | — |
1st person plural | Genfünk | — |
2nd person plural | Genfetek | — |
3rd person plural | Genfjük | — |
Genf f (proper noun, genitive singular Genfar)
indefinite singular | |
---|---|
nominative | Genf |
accusative | Genf |
dative | Genf |
genitive | Genfar |
May also be undeclined.