From a vernacular form of Latin Vincentius; partially from Swedish finne (“Finn”).[1]
Vinni
Inflection of Vinni (Kotus type 5/risti, no gradation) | |||
---|---|---|---|
nominative | Vinni | Vinnit | |
genitive | Vinnin | Vinnien | |
partitive | Vinniä | Vinnejä | |
illative | Vinniin | Vinneihin | |
singular | plural | ||
nominative | Vinni | Vinnit | |
accusative | nom. | Vinni | Vinnit |
gen. | Vinnin | ||
genitive | Vinnin | Vinnien | |
partitive | Vinniä | Vinnejä | |
inessive | Vinnissä | Vinneissä | |
elative | Vinnistä | Vinneistä | |
illative | Vinniin | Vinneihin | |
adessive | Vinnillä | Vinneillä | |
ablative | Vinniltä | Vinneiltä | |
allative | Vinnille | Vinneille | |
essive | Vinninä | Vinneinä | |
translative | Vinniksi | Vinneiksi | |
abessive | Vinnittä | Vinneittä | |
instructive | — | Vinnein | |
comitative | See the possessive forms below. |