(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
Vocōnius m sg (genitive Vocōniī or Vocōnī); second declension
Second-declension noun, singular only.
singular | |
---|---|
nominative | Vocōnius |
genitive | Vocōniī Vocōnī1 |
dative | Vocōniō |
accusative | Vocōnium |
ablative | Vocōniō |
vocative | Vocōnī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Vocōnius (feminine Vocōnia, neuter Vocōnium); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | Vocōnius | Vocōnia | Vocōnium | Vocōniī | Vocōniae | Vocōnia | |
genitive | Vocōniī | Vocōniae | Vocōniī | Vocōniōrum | Vocōniārum | Vocōniōrum | |
dative | Vocōniō | Vocōniae | Vocōniō | Vocōniīs | |||
accusative | Vocōnium | Vocōniam | Vocōnium | Vocōniōs | Vocōniās | Vocōnia | |
ablative | Vocōniō | Vocōniā | Vocōniō | Vocōniīs | |||
vocative | Vocōnie | Vocōnia | Vocōnium | Vocōniī | Vocōniae | Vocōnia |